Afgelopen weken heb ik best wat afgelezen. Ik begon ook, na lange tijd, weer met het lezen van boeken. Grappig genoeg doordat we op school een aantal boeken voor Engels en Nederlands moesten lezen die ik - nog grappiger - alle zes niet heb gelezen. Het lezen begon meer vanuit een soort van anti-'ik-doe-wat-mij-wordt-opgedragen-terwijl-ik-dat-niet-leuk-vindt' drift. Ik ga toch niet zes keer 300 pagina's lezen die mij helemaal niet interesseren (No time for goodbye was op zich wel leuk, maar niet zo leuk dat ik hem zou tippen wat ik nu eigenlijk wel doe.. dit terzijde). Maar ik bedacht me wel hoe leuk lezen eigenlijk is en (god wat klinkt dit suf) hoe leuk ik het vroeger als 11-jarig Mathilda-meisje vond. Toen je me zowat elke zaterdagmiddag in de bibliotheek kon vinden op zoek naar volwassen boeken waarnaar volwassen bejaarden biebmiepen me een vreemde blik toewierpen terwijl ik mijn tasje vol stouwde met dikke volwassen boeken. Suffer kan niet hè? Nou ja, in ieder geval, ik miste dat lezen een beetje en pakte het afgelopen weken weer op.
Ik begon mijn comeback met Voor ik ga slapen. Een super spannende thriller waar ik als Mathilda-meisje al eens in begon, maar nog nooit had uitgelezen. En wat ontzettend stom van me, want het einde is zo verschrikkelijk spannend. Als je denkt: 'JA, dit is het, ik weet hoe het zit, ik heb je door S.J. Watson', dan denk je de volgende bladzijde weer 'Fuck, hoe dan?!'. Ja het was een pageturner wel.
Na van die wat zwaardere boeken of thrillers moet ik vaak even bijkomen voordat ik aan een nieuw boek begin. En dat deed ik hoor. Ik kwam de leuke blog Paper Boats al eerder tegen maar nu ben ik al helemaal fan. De foto's, haar verhaaltjes en de artikels zijn echt leuk. Ik wou dat ik zulke mooie foto's kon maken/kon schrijven. Of zo goed kan bakken als Joy. Terwijl mijn pinterest pagina exponentieel toeneemt met recepten en mijn tijd om deze uit te proberen logaritmisch afneemt begint mijn kook-zelfvertrouwen een klein beetje te krimpen. Met deze tips van Joy kan ik er denk ik weer even tegenaan. Voor zo lang het duurt.
Na een aantal dagen van de schrik bekomen richtte ik mijn aandacht op Het Rosie project, waar ik al veel over had gelezen. Het is echt zo'n heerlijk boek wat je er 's avonds even bij pakt en je na een saaie/stomme/nare dag een glimlach op je gezicht zet. Want ik heb gelachen bij dit boek, misschien niet hardop, maar de uitspraken van de ik-persoon (een volwassen genetica-docent met het syndroom van asperger) zijn zo onwijs rationeel dat je er echt van kunt genieten. Zijn onwetendheid in normale sociale situaties maken het boek grappig en daarmee ook lekker luchtig. Niet zo'n pageturner als zijn voorganger, maar wel een heerlijk boek om er soms even bij te pakken.
Ondertussen las droomde ik verder bij de posts van Maura, de groene meisjes en Daily Lin. De eerste maakte een reis door Bali, Indonesië, helemaal alleen. Scooteren door de rijstvelden, relaxen op de bounty witte stranden, lekker eten... Het lijkt me heel vet allemaal. Ook wat Lin deed, wil ik ooit nog van mijn bucket lijstje afstrepen. Ze liep vorige week de marathon in Rotterdam en schreef daar een artikel over. Juist heel mooi dat ze niet alleen maar euforisch is over die 42 kilometer, maar ook haar dieptepunten en tegenslagen benoemt. De Groene Meisjes schreef ook een mooi artikel over jezelf zijn. Ze hebben met elk woord gelijk.
Na het vorige boek duurde het niet lang voordat ik aan een nieuw boek begon, ja mensen ik had de smaak te pakken. Ijstweeling is de naam, die ik voorbij zag komen bij De Wereld Draait Door. Een literaire thriller die zo 'ondragelijk' spannend zou zijn, waarbij je constant op het verkeerde been wordt gezet. Dan ben ik dus al overtuigd. Ik ben er een paar dagen geleden in begonnen en kan er nog niet zoveel over zeggen. Wellicht had ik hem dit weekend uitgelezen als ik iets meer tijd had gehad.
Helaas is het nogal druk deze weken. School is hierin de grote boosdoener. En tussen de herkansingen en de examenvoorbereidingen door mag ik ook nog een autotheorie-examen afleggen. Na twee keer gezakt te zijn wil ik hem nu wel erg graag halen... Van dat soort stomme tegenslagen zijn gewoon stom. En de moed zakt me dan soms een beetje in mijn stan smiths, maar het kan natuurlijk nog veel erger. Het is dan even belangrijk om perspectief te houden en gewoon je hoofd omhoog houden. En daar slaat Hands and Hustle de spijker precies op zijn kop.
Geen opmerkingen
Een reactie posten